Mevrouw Cor de Nies–van Vuuren honderd jaar!
“Ik kan me niet voorstellen dat ik honderd ben”
Tot haar vierennegentigste woonde ze nog geheel zelfstandig in een huis in Breda. Zes jaar geleden betrok mevrouw Cor de Nies – van Vuuren op een zonnige dag een klein kamertje op De Schakel in Goirle, de woonplaats van haar dochter en enig kind, Betty van Oirschot – de Nies. Vandaag viert Cor haar honderdste verjaardag en ze herinnert zich nog heel goed haar eerste dag op De Schakel. Haar kleinzoon Marcel was haar kamer aan het inrichten, toen ze in een makkelijke stoel voor het raam ging zitten en zei: “God het is hier best gezellig”. “Ik heb geen traan gelaten en heb het er tot nu toe nog steeds heel goed naar mijn zin, ik heb dan ook nooit spijt gehad van mijn vertrek naar Goirle”, aldus de honderdjarige, die wij opzochten in haar prachtig appartement in de De Guldenakker.
Een wieg van elf gulden ging aan haar neus voorbij
De honderdjarige werd als Cor van Vuuren geboren op 15 april 1909 in Rotterdam, in hetzelfde jaar en dezelfde maand als de latere koningin Juliana. Haar moeder had wel eens lachend tegen haar gezegd: “Meisje je had vijftien dagen later geboren moeten worden, want dan had je een wieg gekregen van elf gulden”. Iedereen die op dezelfde dag werd geboren als Juliana kreeg van overheidswege namelijk een wieg cadeau van elf gulden, toen nog een heel kapitaal. Haar dochter Betty, die ook bij ons gesprek aanwezig was, voegt er nog aan toe: “En mijn vader is geboren in hetzelfde jaar als Prins Bernhard en ik in hetzelfde jaar als de huidige Koningin Beatrix. Maar verder hebben we niets met het koninklijk huis te maken hoor, we hebben geen blauw bloed.”
Haar jeugdjaren
Cor werd geboren in een gezin van tien kinderen. Zij was de jongste. Haar broer Arie, de oudste, was twintig jaar ouder. Vader was havenarbeider en moest hard werken om de kost voor zijn grote gezin te verdienen. Naarmate de kinderen ouder werden, werd hij daarbij uiteraard ook geholpen door de kinderen. Cor over haar jeugdjaren: “Ik heb het altijd goed gehad, als jongste werd ik erg verwend, maar het was allemaal niet zo rooskleurig, er moest heel wat geld binnenkomen voor een gezin van tien kinderen. Ik heb in Rotterdam op de bewaarschool en de lagere school gezeten. Van de Eerste Wereldoorlog heb ik niet zo heel veel gemerkt. Wat me wel is bijgebleven is de smaak van de eenheidsworst. Als ik daar aan denk proef ik die nog”. (noot redactie: slagers verkochten in die tijd nog nauwelijks vlees, alles ging in de gehaktmolen, zowel rund- als varkenvlees en daar werd dan worst van gemaakt, die men eenheidsworst noemde).
“Toen ik dertien jaar was ben ik van school af gekomen. Ik ben eerst een poosje thuis geweest en ging vervolgens op een naaiatelier werken. Ik ben begonnen met knoopsgaten maken en knoopjes aanzetten en ben vervolgens achter de naaimachine terechtgekomen en zo van lieverlee een aardige naaister geworden, en daar kan zij van meepraten”, aldus de honderdjarige, wijzend naar haar dochter Betty. “Ik heb heel wat eigengemaakte blazers gedragen, ik had bij iedere rok een blazer en dat kon niet iedereen zeggen”, beaamt Betty.
Getrouwd in 1935
“Ik heb op het naaiatelier gewerkt tot mijn huwelijk op 25 september 1935 met Bram de Nies. We zijn in Rotterdam getrouwd en in Zoetermeer gaan wonen, waar mijn man als magazijnchef bij Nutricia werkte. Toen ik na een paar jaar maar niet in verwachting raakte, zei ik tegen mijn moeder dat ik niet geloofde ooit nog een baby te krijgen, waarop mijn moeder antwoordde dat ik geduld moest hebben. En ik geloof dat het prompt een maand daarna was dat ik in verwachting raakte. Op 6 oktober 1938 beviel ik van Betty, een hoogtepunt in mijn leven. Zij is ook mijn enig kind gebleven.
Gedurende de Tweede Wereldoorlog hebben we het goed gehad. We woonden midden tussen de boeren en hoefden geen honger te lijden. Er waren aardappelen, vlees en melk in overvloed. Veel familieleden kwamen dan ook naar ons toe om te kijken of er iets te halen viel. Zes weken voor de bevrijding werd ons huis nog gebombardeerd door de Engelsen. Zij hadden hun doel, een nabijgelegen spoorlijn, gemist. Noodgedwongen moesten we toen ons huis verlaten en zijn we gedurende zes weken bij kennissen ingetrokken”.
Tot 1947 woonde het gezin de Nies in Zoetermeer en verhuisde daarna naar Breda, omdat vader de Nies als vertegenwoordiger voor Nutricia in het zuiden ging werken. Dochter Betty, die altijd een onbezorgde jeugd heeft gehad, trouwde in 1964 met Cor van Oirschot en kwam in januari 1973 in Goirle wonen.
“Na het overlijden van mijn man in 1974, het dieptepunt in mijn leven, ben ik tot mijn vierennegentigste zelfstandig blijven wonen in Breda”, zo vertelt de honderdjarige verder. “Ik heb daar altijd zelf nog mijn boodschappen gedaan en voor mijn eigen eten gezorgd. Ik ben toen ook vrijwilligerswerk voor de Zonnebloem gaan doen. Drie keer per week bezocht ik gedurende ongeveer twintig jaar zieke en eenzame mensen. En ik deed alles te voet, dus ik heb heel wat afgelopen in Breda, ik doorkruiste de hele stad”.
Nog een erg actieve vrouw
Op haar vierennegentigste, in 2003, verhuisde Cor naar de toenmalige Schakel in Goirle. Voor zichzelf had ze het gevoel dat ze er aan toe was. Ze werd eenzaam en bang, nadat er drie keer geprobeerd was bij haar in te breken.
Hoewel het lopen wat moeilijker gaat en haar ogen slechter worden is de honderdjarige nog zeer actief. Op de maandagochtend gaat ze naar de yoga, ’s middags schildert ze, dinsdagochtend gaat ze naar de gym en ’s middags gaat ze naar de hobbyclub, op woensdagmiddag gaat ze koersballen, en eens in de vier weken gaat ze op vrijdag nog naar het bloemschikken. Een poosje heeft ze ook nog de bingo op donderdagmiddag bezocht, maar nadat ze een half jaar niets gewonnen had, is ze daar maar mee opgehouden.
“En een tot twee keer per week begeef ik me nog naar buiten met de rollator en doe dan wat kleine boodschapjes. Verder neemt mijn dochter me regelmatig in mijn rolstoel mee naar het dorp. Dat vinden we allebei nog erg leuk en we hebben samen dan ook nog best veel lol”, aldus de honderdjarige.
Uniek
Is het hebben van een overgrootmoeder van honderd jaar iets bijzonders, erg uniek is het als je twee overgrootmoeders van honderd jaar hebt. Floor, Sophie en Roos Wouters zijn de kinderen van de bekende Goirlese architect Jeroen Wouters en van Jacqueline van Oirschot, de dochter van Betty van Oirschot. Naast hun honderdjarige overgrootmoeder Cor de Nies, hebben ze ook nog een honderdjarige overgrootmoeder Wouters. Die woont in Gilze en wordt dit jaar in mei zelfs 101. En dat zullen niet veel kinderen kunnen zeggen.
Het feest
Vandaag, 15 april, zal de honderdjarige ’s morgens eerst met een aantal huisgenoten genieten van een kopje koffie. ’s Middags is er in de aula van De Guldenakker een receptie van 14.00 tot 16.30 uur. Voorafgaande aan deze receptie zal onze burgmeester, mevrouw Machteld Rijsdorp, de honderdjarige komen feliciteren namens de gemeente Goirle, die vanaf vandaag dan twee honderdjarigen onder haar inwoners telt. Op 19 april is er in besloten kring met familie en kennissen nog een feestje.
Wij als redactie van het Goirles Belang wensen mevrouw Cor de Nies – van Vuuren van harte proficiat met het bereiken van deze hoge leeftijd en wensen haar toe dat ze nog genieten mag van iedere dag die haar gegeven is.
JP
Een wieg van elf gulden ging aan haar neus voorbij
De honderdjarige werd als Cor van Vuuren geboren op 15 april 1909 in Rotterdam, in hetzelfde jaar en dezelfde maand als de latere koningin Juliana. Haar moeder had wel eens lachend tegen haar gezegd: “Meisje je had vijftien dagen later geboren moeten worden, want dan had je een wieg gekregen van elf gulden”. Iedereen die op dezelfde dag werd geboren als Juliana kreeg van overheidswege namelijk een wieg cadeau van elf gulden, toen nog een heel kapitaal. Haar dochter Betty, die ook bij ons gesprek aanwezig was, voegt er nog aan toe: “En mijn vader is geboren in hetzelfde jaar als Prins Bernhard en ik in hetzelfde jaar als de huidige Koningin Beatrix. Maar verder hebben we niets met het koninklijk huis te maken hoor, we hebben geen blauw bloed.”
Haar jeugdjaren
Cor werd geboren in een gezin van tien kinderen. Zij was de jongste. Haar broer Arie, de oudste, was twintig jaar ouder. Vader was havenarbeider en moest hard werken om de kost voor zijn grote gezin te verdienen. Naarmate de kinderen ouder werden, werd hij daarbij uiteraard ook geholpen door de kinderen. Cor over haar jeugdjaren: “Ik heb het altijd goed gehad, als jongste werd ik erg verwend, maar het was allemaal niet zo rooskleurig, er moest heel wat geld binnenkomen voor een gezin van tien kinderen. Ik heb in Rotterdam op de bewaarschool en de lagere school gezeten. Van de Eerste Wereldoorlog heb ik niet zo heel veel gemerkt. Wat me wel is bijgebleven is de smaak van de eenheidsworst. Als ik daar aan denk proef ik die nog”. (noot redactie: slagers verkochten in die tijd nog nauwelijks vlees, alles ging in de gehaktmolen, zowel rund- als varkenvlees en daar werd dan worst van gemaakt, die men eenheidsworst noemde).
“Toen ik dertien jaar was ben ik van school af gekomen. Ik ben eerst een poosje thuis geweest en ging vervolgens op een naaiatelier werken. Ik ben begonnen met knoopsgaten maken en knoopjes aanzetten en ben vervolgens achter de naaimachine terechtgekomen en zo van lieverlee een aardige naaister geworden, en daar kan zij van meepraten”, aldus de honderdjarige, wijzend naar haar dochter Betty. “Ik heb heel wat eigengemaakte blazers gedragen, ik had bij iedere rok een blazer en dat kon niet iedereen zeggen”, beaamt Betty.
Getrouwd in 1935
“Ik heb op het naaiatelier gewerkt tot mijn huwelijk op 25 september 1935 met Bram de Nies. We zijn in Rotterdam getrouwd en in Zoetermeer gaan wonen, waar mijn man als magazijnchef bij Nutricia werkte. Toen ik na een paar jaar maar niet in verwachting raakte, zei ik tegen mijn moeder dat ik niet geloofde ooit nog een baby te krijgen, waarop mijn moeder antwoordde dat ik geduld moest hebben. En ik geloof dat het prompt een maand daarna was dat ik in verwachting raakte. Op 6 oktober 1938 beviel ik van Betty, een hoogtepunt in mijn leven. Zij is ook mijn enig kind gebleven.
Gedurende de Tweede Wereldoorlog hebben we het goed gehad. We woonden midden tussen de boeren en hoefden geen honger te lijden. Er waren aardappelen, vlees en melk in overvloed. Veel familieleden kwamen dan ook naar ons toe om te kijken of er iets te halen viel. Zes weken voor de bevrijding werd ons huis nog gebombardeerd door de Engelsen. Zij hadden hun doel, een nabijgelegen spoorlijn, gemist. Noodgedwongen moesten we toen ons huis verlaten en zijn we gedurende zes weken bij kennissen ingetrokken”.
Tot 1947 woonde het gezin de Nies in Zoetermeer en verhuisde daarna naar Breda, omdat vader de Nies als vertegenwoordiger voor Nutricia in het zuiden ging werken. Dochter Betty, die altijd een onbezorgde jeugd heeft gehad, trouwde in 1964 met Cor van Oirschot en kwam in januari 1973 in Goirle wonen.
“Na het overlijden van mijn man in 1974, het dieptepunt in mijn leven, ben ik tot mijn vierennegentigste zelfstandig blijven wonen in Breda”, zo vertelt de honderdjarige verder. “Ik heb daar altijd zelf nog mijn boodschappen gedaan en voor mijn eigen eten gezorgd. Ik ben toen ook vrijwilligerswerk voor de Zonnebloem gaan doen. Drie keer per week bezocht ik gedurende ongeveer twintig jaar zieke en eenzame mensen. En ik deed alles te voet, dus ik heb heel wat afgelopen in Breda, ik doorkruiste de hele stad”.
Nog een erg actieve vrouw
Op haar vierennegentigste, in 2003, verhuisde Cor naar de toenmalige Schakel in Goirle. Voor zichzelf had ze het gevoel dat ze er aan toe was. Ze werd eenzaam en bang, nadat er drie keer geprobeerd was bij haar in te breken.
Hoewel het lopen wat moeilijker gaat en haar ogen slechter worden is de honderdjarige nog zeer actief. Op de maandagochtend gaat ze naar de yoga, ’s middags schildert ze, dinsdagochtend gaat ze naar de gym en ’s middags gaat ze naar de hobbyclub, op woensdagmiddag gaat ze koersballen, en eens in de vier weken gaat ze op vrijdag nog naar het bloemschikken. Een poosje heeft ze ook nog de bingo op donderdagmiddag bezocht, maar nadat ze een half jaar niets gewonnen had, is ze daar maar mee opgehouden.
“En een tot twee keer per week begeef ik me nog naar buiten met de rollator en doe dan wat kleine boodschapjes. Verder neemt mijn dochter me regelmatig in mijn rolstoel mee naar het dorp. Dat vinden we allebei nog erg leuk en we hebben samen dan ook nog best veel lol”, aldus de honderdjarige.
Uniek
Is het hebben van een overgrootmoeder van honderd jaar iets bijzonders, erg uniek is het als je twee overgrootmoeders van honderd jaar hebt. Floor, Sophie en Roos Wouters zijn de kinderen van de bekende Goirlese architect Jeroen Wouters en van Jacqueline van Oirschot, de dochter van Betty van Oirschot. Naast hun honderdjarige overgrootmoeder Cor de Nies, hebben ze ook nog een honderdjarige overgrootmoeder Wouters. Die woont in Gilze en wordt dit jaar in mei zelfs 101. En dat zullen niet veel kinderen kunnen zeggen.
Het feest
Vandaag, 15 april, zal de honderdjarige ’s morgens eerst met een aantal huisgenoten genieten van een kopje koffie. ’s Middags is er in de aula van De Guldenakker een receptie van 14.00 tot 16.30 uur. Voorafgaande aan deze receptie zal onze burgmeester, mevrouw Machteld Rijsdorp, de honderdjarige komen feliciteren namens de gemeente Goirle, die vanaf vandaag dan twee honderdjarigen onder haar inwoners telt. Op 19 april is er in besloten kring met familie en kennissen nog een feestje.
Wij als redactie van het Goirles Belang wensen mevrouw Cor de Nies – van Vuuren van harte proficiat met het bereiken van deze hoge leeftijd en wensen haar toe dat ze nog genieten mag van iedere dag die haar gegeven is.
JP
“Ik kan me niet voorstellen dat ik honderd ben”
V.l.n.r.: Roos, overgrootmoeder De Nies, Sophie, overgrootmoeder Wouters en Floor