Goirlese tonpraoter/presentator overleden
Cees Verhulst had de lach aan zijn kont hangen
Waar Cees Verhulst was of waar hij optrad; één ding was zeker, er werd gelachen. Door zijn overlijden op vrijdagmorgen 9 januari 2009 is daar een einde aan gekomen. Cees laat niet alleen binnen zijn gezin en familie een grote leegte na, maar ook binnen heel tonpraotminnend Nederland.
Op oudejaarsavond kreeg Cees, met zijn vrouw Truus op bezoek bij één van de dochters, een hartstilstand. Hij werd gereanimeerd en naar het ziekenhuis in Tilburg vervoerd. Vrij snel daarna werd Cees overgebracht naar het ziekenhuis in Eindhoven om gedotterd te worden. In eerste instantie werd het lichaam van Cees na de operatie op een temperatuur van 33 graden gehouden, zodat zijn beschadigde hart minder krachtig zou kunnen werken. Toen men Cees weer bij bewustzijn wilde brengen werd zijn ademhaling onregelmatig en moest hij weer in een diepere rust worden gebracht. Een tweede poging om Cees weer bij bewustzijn te krijgen mocht niet meer lukken. Cees overleed in de vroege vrijdagochtend op 9 januari 2009.
Cees Verhulst was niet alleen in Goirle maar in geheel Zuid Nederland een bekende tonpraoter en presentator. De gave om mensen te plezieren en met teksten om te gaan had hij van zijn vader, Willem Verhulst geërfd, die bij toneelverenigingen ‘Nieuw Leven’ vele rollen speelde en regisseur was. In de beginjaren zeventig trad Cees op bij feesten en partijen. Hij deed dit met accordeonist Cees van Osch en met Leo Uijens. Op 24 november 1972 kroop Cees, tijdens het in Goirle gehouden Stadsgewestelijk Kampioenschap Tonpraoten, voor de eerste keer in de ton. Hij behaalde de vijfde plaats en dit optreden was Cees goed bevallen; het smaakte naar meer. Langzaam aan werd Cees ook uitgenodigd om in andere plaatsen op te treden. Samen met zijn zwager Ton Meeuwesen ging hij in die beginjaren van zijn carrière op een brommertje naar deze optredens. Langzaam aan werd Cees Verhulst een veel gevraagde persoon op de tonpraotgala’s in Brabant, Limburg en de Achterhoek. In het hoogseizoen, van eind november tot na carnaval, trad hij in de weekenden vaak drie tot vier keer per avond op. Dat betekende direct na een optreden, geschminkt en wel achter het stuur en snel naar de volgende locatie. Cees was een veel gevraagde tonpraoter en de laatste jaren wensten de meeste organisatoren, dat hij zijn creatie van “d’n Auwe Willem” zou brengen. Van deze creatie, eigenlijk een eerbetoon aan zijn vader, had hij twee uitvoeringen. Doordat Cees Verhulst, samen met zijn zwager en vaste begeleider Ton Meeuwesen, vele jaren op dezelfde plaatsen aanwezig waren, ontstonden er vele vriendschappen met de diverse organisatoren.
Samen met Ton heeft Cees een tiental creaties gemaakt en gebracht. Cees had de gave om aan de hand van enkele trefwoorden en met veel improvisatie zijn ‘buut’ te brengen. Volgens Ton Meeuwesen vond Cees Verhulst zijn creatie van ‘De Zwies’ zelf de beste. De laatste jaren trad Cees steeds meer op als presentator, want dan hoefde hij niet door Zuid Nederland te racen van optreden naar optreden.
Eén ding was zeker, Cees was niet snel tevreden en wilde altijd de beste zijn. En vaak was hij de beste. Hij werd drie keer Kempisch kampioen, twee keer tweede bij het Nederlands Kampioenschap, Kampioen van het Stadsgewest Eindhoven, Kampioen van Groot Deurne en in de loop der jaren behaalde hij diverse ereplaatsen en publieksprijzen. Cees Verhulst ontving ook vele onderscheidingen, maar voor hem waren de belangrijksten: de hoogste carnavalsonderscheiding in Goirle “d’n Opperballefrutter” (2004) en “Nar van Europa in Zilver” van de ‘Federatie Europese Narren’. Deze laatste onderscheiding ontving hij in 2005 tijdens het speciaal georganiseerde gala ter gelegenheid van zijn 33 jarige tonpraotersjubileum.
Cees Verhulst was ook een sociaal mens. Zo zamelde hij tijdens zijn 33 jarig jubileum geld in voor het Ronald McDonaldhuis in Tilburg en Stichting ‘De Opkikker’ in Almere. Tijdens zijn 22 jarig jubileum ging het geld naar twee Goirlese fraters, die werkzaam waren in de 3e wereld en naar de organisatie van Toos Sprengers, die hulp bood in Roemenië. In Goirle was Cees betrokken bij vele organisaties, die een carnavalszitting gingen organiseren. Wij denken hierbij aan de Herenzittingen, het Tonpraotersgala van CV De Hellevègers en de zittingsavonden van CV De Luxe Bene. Voor beginnende tonpraoters of sauwelèèrs was Cees altijd bereid de helpende hand te bieden. Hij deed dit per persoon, maar ook bij de clinics van de Sauwelavonden en bij de Tilburgse Tonpraotacademie had Cees een grote inbreng.
En als Cees werd gevraagd om bij een Gouden Bruiloft op te treden, dan deed hij dat met veel plezier en zonder enige vergoeding. Cees was ook een echt familiemens. Op de verjaardagen van zijn vrouw, kinderen of kleinkinderen trad hij niet op. Tijdens de carnavalsdagen was Cees één van de leden van ‘De Knooke’ een carnavalsgroep, waarvan alleen familieleden lid mochten zijn. Met drie zwagers gingen ze eens per jaar een weekend weg en zij noemden zich dan ‘Schuppen Vier’. Zijn zwagers sprak hij meestal niet aan met hun naam, maar met ‘mèèns’. En de laatste jaren gingen zij van 27 tot en met 30 december bij zijn vrouw thuis en bij drie schoonzussen ‘kiendje wiegen’. Dit hield in dat de restjes eten en drank van de kerstdagen werden opgemaakt.
Cees Verhulst had al vaker problemen met zijn lichaam gekend. Hij was astmatisch en hield rugklachten over na twee zware ongelukken. Op de laatste avond van 2008 kreeg zijn lichaam de grootste klap, die hij niet meer te boven is gekomen. In Cees Verhulst verliezen we een goed, sociaal mens en een begenadigde tonpraoter en presentator. Cees eindigde zijn optredens meestal met een versje, waaruit zijn kijk op het leven blijkt en hij gelijk de luisteraar een boodschap meegaf.
Als je jong bent, bruist het leven.
De Hemel is dan wolkeloos.
Je ziet ook nog geen handen beven.
Maar toch is elk moment heel broos.
Want met de dag groeien de jaren.
Het heden wordt heel langzaam toen.
Vergeet niet elkaar geluk te gunnen.
Want je kunt geen dag meer overdoen.
JS
Op oudejaarsavond kreeg Cees, met zijn vrouw Truus op bezoek bij één van de dochters, een hartstilstand. Hij werd gereanimeerd en naar het ziekenhuis in Tilburg vervoerd. Vrij snel daarna werd Cees overgebracht naar het ziekenhuis in Eindhoven om gedotterd te worden. In eerste instantie werd het lichaam van Cees na de operatie op een temperatuur van 33 graden gehouden, zodat zijn beschadigde hart minder krachtig zou kunnen werken. Toen men Cees weer bij bewustzijn wilde brengen werd zijn ademhaling onregelmatig en moest hij weer in een diepere rust worden gebracht. Een tweede poging om Cees weer bij bewustzijn te krijgen mocht niet meer lukken. Cees overleed in de vroege vrijdagochtend op 9 januari 2009.
Cees Verhulst was niet alleen in Goirle maar in geheel Zuid Nederland een bekende tonpraoter en presentator. De gave om mensen te plezieren en met teksten om te gaan had hij van zijn vader, Willem Verhulst geërfd, die bij toneelverenigingen ‘Nieuw Leven’ vele rollen speelde en regisseur was. In de beginjaren zeventig trad Cees op bij feesten en partijen. Hij deed dit met accordeonist Cees van Osch en met Leo Uijens. Op 24 november 1972 kroop Cees, tijdens het in Goirle gehouden Stadsgewestelijk Kampioenschap Tonpraoten, voor de eerste keer in de ton. Hij behaalde de vijfde plaats en dit optreden was Cees goed bevallen; het smaakte naar meer. Langzaam aan werd Cees ook uitgenodigd om in andere plaatsen op te treden. Samen met zijn zwager Ton Meeuwesen ging hij in die beginjaren van zijn carrière op een brommertje naar deze optredens. Langzaam aan werd Cees Verhulst een veel gevraagde persoon op de tonpraotgala’s in Brabant, Limburg en de Achterhoek. In het hoogseizoen, van eind november tot na carnaval, trad hij in de weekenden vaak drie tot vier keer per avond op. Dat betekende direct na een optreden, geschminkt en wel achter het stuur en snel naar de volgende locatie. Cees was een veel gevraagde tonpraoter en de laatste jaren wensten de meeste organisatoren, dat hij zijn creatie van “d’n Auwe Willem” zou brengen. Van deze creatie, eigenlijk een eerbetoon aan zijn vader, had hij twee uitvoeringen. Doordat Cees Verhulst, samen met zijn zwager en vaste begeleider Ton Meeuwesen, vele jaren op dezelfde plaatsen aanwezig waren, ontstonden er vele vriendschappen met de diverse organisatoren.
Samen met Ton heeft Cees een tiental creaties gemaakt en gebracht. Cees had de gave om aan de hand van enkele trefwoorden en met veel improvisatie zijn ‘buut’ te brengen. Volgens Ton Meeuwesen vond Cees Verhulst zijn creatie van ‘De Zwies’ zelf de beste. De laatste jaren trad Cees steeds meer op als presentator, want dan hoefde hij niet door Zuid Nederland te racen van optreden naar optreden.
Eén ding was zeker, Cees was niet snel tevreden en wilde altijd de beste zijn. En vaak was hij de beste. Hij werd drie keer Kempisch kampioen, twee keer tweede bij het Nederlands Kampioenschap, Kampioen van het Stadsgewest Eindhoven, Kampioen van Groot Deurne en in de loop der jaren behaalde hij diverse ereplaatsen en publieksprijzen. Cees Verhulst ontving ook vele onderscheidingen, maar voor hem waren de belangrijksten: de hoogste carnavalsonderscheiding in Goirle “d’n Opperballefrutter” (2004) en “Nar van Europa in Zilver” van de ‘Federatie Europese Narren’. Deze laatste onderscheiding ontving hij in 2005 tijdens het speciaal georganiseerde gala ter gelegenheid van zijn 33 jarige tonpraotersjubileum.
Cees Verhulst was ook een sociaal mens. Zo zamelde hij tijdens zijn 33 jarig jubileum geld in voor het Ronald McDonaldhuis in Tilburg en Stichting ‘De Opkikker’ in Almere. Tijdens zijn 22 jarig jubileum ging het geld naar twee Goirlese fraters, die werkzaam waren in de 3e wereld en naar de organisatie van Toos Sprengers, die hulp bood in Roemenië. In Goirle was Cees betrokken bij vele organisaties, die een carnavalszitting gingen organiseren. Wij denken hierbij aan de Herenzittingen, het Tonpraotersgala van CV De Hellevègers en de zittingsavonden van CV De Luxe Bene. Voor beginnende tonpraoters of sauwelèèrs was Cees altijd bereid de helpende hand te bieden. Hij deed dit per persoon, maar ook bij de clinics van de Sauwelavonden en bij de Tilburgse Tonpraotacademie had Cees een grote inbreng.
En als Cees werd gevraagd om bij een Gouden Bruiloft op te treden, dan deed hij dat met veel plezier en zonder enige vergoeding. Cees was ook een echt familiemens. Op de verjaardagen van zijn vrouw, kinderen of kleinkinderen trad hij niet op. Tijdens de carnavalsdagen was Cees één van de leden van ‘De Knooke’ een carnavalsgroep, waarvan alleen familieleden lid mochten zijn. Met drie zwagers gingen ze eens per jaar een weekend weg en zij noemden zich dan ‘Schuppen Vier’. Zijn zwagers sprak hij meestal niet aan met hun naam, maar met ‘mèèns’. En de laatste jaren gingen zij van 27 tot en met 30 december bij zijn vrouw thuis en bij drie schoonzussen ‘kiendje wiegen’. Dit hield in dat de restjes eten en drank van de kerstdagen werden opgemaakt.
Cees Verhulst had al vaker problemen met zijn lichaam gekend. Hij was astmatisch en hield rugklachten over na twee zware ongelukken. Op de laatste avond van 2008 kreeg zijn lichaam de grootste klap, die hij niet meer te boven is gekomen. In Cees Verhulst verliezen we een goed, sociaal mens en een begenadigde tonpraoter en presentator. Cees eindigde zijn optredens meestal met een versje, waaruit zijn kijk op het leven blijkt en hij gelijk de luisteraar een boodschap meegaf.
Als je jong bent, bruist het leven.
De Hemel is dan wolkeloos.
Je ziet ook nog geen handen beven.
Maar toch is elk moment heel broos.
Want met de dag groeien de jaren.
Het heden wordt heel langzaam toen.
Vergeet niet elkaar geluk te gunnen.
Want je kunt geen dag meer overdoen.
JS
